Poezi nga Odhise Grillo
Poezi nga Odhise Grillo,
“Mjeshtër i madh i Penës”, titull i dhënë ps vdekjes nga Presidenti i Republikës.
Odhise K. Grillo është emri më i dashur për fëmijët, të cilëve u ka dhuruar shpirtin e tij të artë përmes 127 librve të botuara enkas për ta në gjini të ndryshme. I paharruari Odhise ka qenë miku i shkrimtarëve të rinj! Cili autor nuk e kujton me nderim, pasi ai ka qenë redaktor për 1500 tituj librash për fëmijë e të rritur.Unë jam një mes atyre emrave,sepse më ka redaktuar 11 librat e mi të parë. Për mua ka qenë mësues në rrugën e vështirë, por të bukur dhe mjaft fisnike të krijimatrisë letrare! I jam mirënjohëse për gjithë jetën, njeriut të mirë, Prof Odhise Grillo.
Përgatiti për botim Vilhelme Vrana Haxhiraj
1-Sikur gjithë Botën të ma falin!
Mbi krahët e ëndrrës brodha…
në Evropë pash tjetër jetë, pash tjetër botë.
Hej sa befasira, heeej sa gjë e rrallë,
As, edhe në ëndërr, nuk i kisha pare.
Mirëpo “Eifelin” që pash në Paris
s’kisha për ta ndërruar me një qiparis,
as me një qiparis të vendlindjes sime,
ku me lindi nëna, ku kam sa kujtime.
Fontanat e Londrës në argjenëe larë,
s kisha për t’i ndërruar, as me një ujëvarë.
As me një ujëvarë e as me një gurrë
që ke ti Vuno, që ke ti moj Lurë.
Edhe Koloseun në Romën plot bujë,
s kisha për ta nd’rruar me kalanë në Krujë.
me kalanë në Krujë, ku osmanët theu,
shpata famëmadhe që kish Skënderbeu.
Plazhet që ka Spanja sikur të m’i falin ,
kurrë s’do ti ndërroja me plazhin e Jalit.
Me plazhin e Jalit që shkëlqen si xham ,
ku kam plot kujtime dhe vendlindjen kam.
Me asgjë, asgjë s’e ndërroj kurrë Jalin ,
sikur gjithë botën mua të ma falin!
O.Grillo
Vo: korektoi- Vivra
2-“Fjala është e vogël shumë”
Fjala është e vogël shumë:
disa shkronja, disa rrokje…
ajo rrjedh si mjaltë e qumësht
midis miqve, midis shokëve.
Fjala është e vogël shumë:
dhe e ashpër, dhe e brishtë…
i ngre valët perçeshkume,
kur vërsulet mbi armiqtë.
Fjala është e vogël shumë:
t’ëmbëlson a vret si plumbi…
fjala është si një urë
që lidh brigjet e një lumi.”-
O.Grillo
***
3-“Balada e burrave”
Kam pasur një gjyshe,
mbi të gjitha gjyshet,
kur ajo tregonte,
heshtnin dallëndyshet.
Kur fliste ajo,
mbanim vesh dhe gurët,
thaheshin moçalet,
lulëzonin drurët…
Po ku je, moj gjyshe,
se më dogji malli,
je prapa një ylli,
a prapa një mali?
Kur të kujtoj ty,
këngët e përrallat,
gjumi edhe sot
vjen m’i mbyll qepallat…
Moj e mira gjyshe,
kur të sjell në mend,
më kujton një re,
më kujton një shkëmb.
Po ç’shkëmb më kujton,
çfarë reje vallë
aty ku rreh deti
dhe si mal ngre valë?/
Më kujton shkëmbinjtë
në Vuno, përposh,
pa më kujton retë
përmbi Mjegullosh.
Kur isha i vogël,
shpesh të kam pyetur:
-Këta shkëmbinj ç’janë,
pse rrinë të heshtur?
Dhe ti më tregoje,
gjyshe gojëmjaltë:
E di pse qëndron
ky fshat e kjo baltë?
Se në krahë i mbajnë
shkëmbinjtë me thinja
nën qiellin me diell
dhe me vetëtima.
Po shkëmbinjtë ç’janë,
mund të më tregosh,
që me valë i rreh
deti kaltërosh?
Burrat që s’e lanë
vetëm këtë vend,
që mbetën në fshat
dhe u bënë shkëmb…
Ata përmbi supe
mbajnë këtë dhe,
ku ka mbirë ulliri,
ku jetojmë ne.
Po retë në qiell
çfarë janë vallë?
Përse vijnë e ikin
dhe përse qajnë?
Janë kurbetllinjtë
që ikin më natë,
që i lanë pas
fshatin edhe gratë.
Edhe shkuan larg,
të huaj, të shkretë,
me ditë e me javë,
me muaj, me vjetë.
I hëngri kurbeti
dhe në vend të largët,
hapën varr për vete,
për ne hapën plagët…
Tani i merr malli/
edhe bëhen re,
vrapojnë në qiell
dhe vijnë te ne.
Me lotë të nxehtë
mallin zënë e derdhin,
pastaj nisin kthehen
prapë andej nga erdhën.
Na u dhemb në zemër,
edhe plagë e kanë,
që morën kurbetin
dhe fshatin e lanë.
Shkëmbinjtë e Vunoit
dhe retë që qajnë,
janë fshati ynë,
janë burrat tanë!…
Kam pasur një gjyshe,
mbi të gjitha gjyshet
kur ajo tregonte,
heshtnin dallëndyshet!”.
O.Grillo
***
4- Në fletoren ku ti shkruan
Në fletoren ku ti shkruan
zë e ndihet një sëpatë…
Ai zë është i druvarit,
që rend pyllit nëpër natë.
Në fletoren ku ti shkruan
zë e cicërin një zog…
Ai zë është i bilbilit
që me lisin ishte shok.
Në fletoren ku ti shkruan
ndrit një rreze përmbi fletë…
Është rrezja diellore
që e mbante lisin në jetë.
Në fletoren ku ti shkruan
gurgullima uji nisin…
Ai zë është i burimit
ku ka shuar etjen lisi.
Në fletoren ku ti shkruan
pena nis vijat patjetër…
Është zëri i fabrikës
që e bëri lisin letër.
Iku lisi që nga pylli
dhe fletore na u bë…
Prandaj ndihet një zë sëpate,
ndaj këndon një zog në të.
Ndaj një rreze nis shkëlqen
edhe zbardh si dëborë,
prandaj pena nis këndon
për druvarë e punëtorë.
Ndaj burimi gurgullon
rrëzëllejnë pika djerse…
Në fletoren ku ti shkruan
ja pse ndihen zëra jete!
O.Grillo
Comments
-----
