KOSOVA KA NJË DATË ÇLIRIMI:- 12 QERSHOR 1999 –
Nga IDRIZ ZEQIRAJ
Përndryshim nga “komandantët”, pafundësisht numerikë, të cilët çlirimin e Kosovës e festojnë në disa datime fiktive, të rrejshme, thjesht, për të kompensuar mospraninë e tyre në luftën e Kosovës, Mërgata shqiptare ka vetëm një datë çlirimi: 12 qershor 1999.
Dega e LDK-së në Gjermani, me kryetare Donikë Gërvalla, në bashkëpunim me LDK-në në Bavari, me kryetar Idriz Zeqiraj; Qendra kulturore “Rilindja” në Mynih, e kryesuar nga Bekim Gërvalla; Shoqata kulturore humanitare “Sali Çekaj”, me kryetar Osman Ferizi, organizuan shënimin e ditës historike, 12 qershorin, ditën e çlirimit të të gjithë Kosovës, me përjashtim të Veriut të Mitrovicës.
Pjesëmarrja në festën e çlirimit ishte masive e familjare. Nderonte me praninë e saj kryetarja e Degës të LDK-së në Gjermani, e kudondodhura Donikë Gërvalla, e cila, e ardhur nga veriu në jug, kishte rrugëtuar shumë qindra kilometra, për të festuar dhe gëzuar me mërgimtarët e Bavarisë gjermane.
Vajza simpatike vendore, Fjolla Haziri, moderoi suksesshëm këtë mbremje festive. Ajo përshëndeti të pranishmit dhe mysafirët. Të parin që ftoi në foltore ishte poeti dhe anëtari i Kryesisë të Shoqatës “Sali Çekaj”, Gazmend Dashi, i cili foli për rëndësinë dhe peshën që ka 12 qershori, duke e renditur fill pas ditës të pavarësisë të Shqipërisë, 28 Nëntorin 1912.
Krijuesi Gazmend Dashi luftën për liri dhe tranzicionin e pas luftës, i quajti të vështira dhe të përgjakshme, për arsye se sundimi sa i gjatë, aq edhe i egër i Serbisë, rekrutoi agjentë të shumtë. Disa syrësh, duke manipuluar e kalkuluar, kinse me pjesëmarrjen në luftë, edhe pse, realisht, kishin mrizuar nën hijen e pishave të Bllokuyt të zi dhe të përgjakur të Tiranës, vazhduan gjakosjen e Kosovës, aty ku NATO-pakti ia ndërpreu Millosheviçit!
Në vijim, moderatorja Fjolla Haziri fton në foltore kryetarin e LDK-së për Republikën e Bavarisë, Idriz Zeqiraj, i cili, në emër të organizatorëve, referoi për festën e çlirimit:
DITA E ÇLIRIMIT TË KOSOVËS –
KRYEDATË E HISTORISË TONË
Idriz Zeqiraj, kryetar i LDK-së në Bavari
Në shpirtin e çdo populli të pushtuar, gëlon ëndrra e lirisë. Shqiptarët,përgjatë sundimit të Perandorisë Osmane, kishin ndjenja të dyzuara: kombi dhe feja. Veç kësaj, të rrethuar nga sllavo-orthodokset fqinj, kishin pasigurinë, në rast të një shkëputjeje nga një Perandori e fuqishme, siç ishte ajo turke.
Në shekullin 19-të ka pasur disa lëvizje kundërshtie, më tepër me karakter social-ekonomik, por, gjithëherë lokale dhe pa jehonën e duhur.
Lidhja e Prizrenit, më 1978, ishte organizimi i parë politik. Ishte hera e parë, që, krerët ideologë ishin edhe jugorët shqiptarë. Por, pushkët nuk arritën t’i bashkonin me luftëtarët e veriut. Lidhja e Prizrenit u shua me gjak. Më 1908, pasoi Lidhja e Pejës, nën organizimin e atdhetarit Haxhi Zeka.
“Komiteti për Mbrojtjen e Kosovës”, nën drejtimin e Hoxhë Kadri Prishtinës dha shpresa për lirinë e mundshme. Dhe, kryengritjet në Veriun shqiptar dhe Kosovë u bënë masive.
Perandoria e lodhur turke, nuk përballoi revanshin rus, për ta favorizuar orthodoksinë sllave. Rrjedhimisht, pësoi edhe Shqipëria jonë.
Pazaret kalkuluese të fuqive të mëdha të kohës, gjithnjë, nën trysninë e Rusisë cariste, ishin fatale për shqiptarët. Jashtë shtetit shqiptar mbetën tri të katërtat e tokave shqiptare. Dhe, kjo ndodhi, sepse shqiptarët nuk qenë të aftë ta formonin shtetin e tyre. Atë e bënë kancelaritë e Evropës, më një kontribut të veçantë e mirëdashës: të Perandorisë Austo-Hungareze, Gjermanisë dhe të Italisë.
Rrjedhimisht, Kosova mbeti nën thundrën serbo-sllave, për afro një shekull, madje, e ndarë në tri republika të Federatës jugosllave. Përgjatë kësaj periudhe kohore, shqiptarët jashtë shtetit amë, u trajtuan poshtërsisht e kriminalisht.
“Bashkim-Vëllazërimi” në Luftën e Dytë Botërore, dhe pas saj, ishte një mashtrim i madh për shqiptarët. Konferenca e Bujanit, e mbajtur, më 1942, në Malësinë e Gjakovës, premtimi për referendumin për vetëvendosje të shqiptarëve, të mbetur jashtë shteit amë, Shqipërisë, u zhvleftësuan në Mbledhjen e Prizrenit, të organizuar, madje, me shumë kujdes, nga komunistët, duke e lënë Kosovën dhe trevat tjera shqiptare nën robërinë sllave. Kështu ndodhi edhe me Vilajetin e Janinës, përkatësisht, Çamërinë shqiptare.
Plenumi i IV-të (katërtë) i komunistëve jugosllavë, i njohur si Plenumi i Brioneve, do të ishte një qerim hesapësh i kroatit Tito me zëvendësin e tij, serbin Rankoviç, një armik i dëshmuar i shqiptarëve.
Nga kjo zënkë përfituan edhe shqiptarët. Demonstrimet masive studentore, të shkollarëve të mesëm, të studentëve, e më pas, edhe të popullit, realizuan një serë kërkesash e të drejtash, të mohuara, cinikisht, deri atëherë: flamurin kombëtar, universitetin, ndryshimet kushtetuese, të njohura si “amandamente të viti 1974, me zgjërim të drejtash legjitime.
Frymëmarrjen e lirë të shqiptarëve, nuk e duroi Serbia. Intrigoi për nxitjen e demonstratave të 1981-shit, krejt të pakohëshme, me qëllim të përligjjes të goditjes të madhe, deri në heqjen e autonomisë Kosovës.
Në këto rrethana dramatike dhe tragjike për popullin e Kosovës, në skenën politike u shpërfaq njeriu i duhur në kohë dhe hapësirë, Dr. Ibrahim Rugova. Duke shfrytëzuar, mençurisht, nismën e pluralizmit politik, Rugova me shokë themeloi partinë-lëvizje gjithëpopullore – Lidhjen Demokratike të Kosovës -, e cila organizoi rezistencën aktive, jo vetëm të shqiptarëve brenda Kosovës, por, edhe në trevat tjera shqiptare si: në Kosovën Lindore, Iliridë (Maqedoni) dhe në Mal të Zi.
Dr. Rugova, pa humbur kohë, projektoi dy veprimet parësore – bazë:
1) Themeloi institucionet paralele; dhe
2) Strukturën ushtarake për mbrojtje dhe luftë.
Organizimi i mbrojtjes territoriale profesionale; dërgimin e djemëve të Kosovës për përgaditje ushtarake në Shqipëri, në mesin e tyre ishin edhe kryetari i Shoqatës “Sali Çekaj”, Osman Ferizi dhe anëtari i Shoqatës Kadri Gubetini; krijimi i Fondit 3 %-shit obligativ në Kosovë dhe Mërgatë; urdhëri i prerë dhënë oficerëve instuticionalë, pas prishjes të Marrëveshjes të Osllos nga LPK-ja, më 1998, ” ju jeni profesionistë, ju e dini çfarë të bëni, kthim prapa nuk ka”; “të mbrohet pragu i shtëpisë”, pas provokimit më armë në Familjen Jashari, në nëntor 1997: dhe miratimi i fillimit të luftës, pas masakrës në Prekaz, mars 1998.
Organizimi ushtarak, me siglën e UÇK-së, ishte shpresëdhënës. Djemtë e vajzat, burra atdhetarë, u përfshinë në luftën e armatosur. Por, Serbia, nëpërmjet agjentëve të saj të bollshëm, përçau faktorin ushtarak shqiptar, lufta u sabotua dhe armiku shfrytëzoi boshllëkun, për të bërë masakra masive, sidomos në Drenicë, Podrimje dhe Dukagjin.
Në përballjen ushtarake me armikun, superior në armatim dhe përgaditje ushtarake, shqiptarët u mundën, dështuan dhe ekzodi, ikja masive e popullatës, mori përmasa biblike, në masën një milionëshe të shpërngulur.
Ishte forca e NATO-paktit, “apaçët” e saj luftarakë, të komanduar nga Amerika, Anglia dhe aleatët e saj të bashkuar, të cilët, me bombarduesit e zhurmshëm, gjunjëzuan, përtokën Serbinë agresore me othodokësinë e saj.
Kosova u çlirua më 12 qershor 1999 dhe jo në datimet tjera fallso, siç duan të promovohen disa “komandantë” të pasluftës.
Kosovën e çliruan ndërkombëtarët, duke e përzënë, me zjarr e hekur, Serbinë pushtuese dhe jo shqiptarët, me UÇK-të e tyre. Historia nuk guxon të falsifikohet, siç bëri vegla sllave, Enver Hoxha, i cili, luftën vëlla-vrasëse, e quajti luftë çlirimtare! Por, pazaret e tanishme të politikanëve batakçinj dhe të dyshimtë për shumëçka, duan ta bëjnë Serbinë hisedare në Kosovë.
Populli shqiptar duhet të jetë vigjilentë, syhapur dhe të stopojë veprimet kundra-kombëtare të politikanëve të papërgjegjshëm, për të mos thënë shpirtshitur.
Populli duhet të zgjohet nga përgjumja, të mos kënaqën vetëm me atë pse u kthyen në shtëpitë e tyre, por, të luftojnë për çlirimin e mirëfilltë nga krimi i organizuar dhe hajnia zyrtare. Është shansi i shumëpritur që Kosovën ta bëjmë kryezonjë, në këtë pjesë të Ballkanit, gjithnjë të trazuar dhe të rrezikuar nga ndërhyrjet e ideologjisë sllaviste dhe xhihadiste.
Lavdi dëshmorëve që derdhën gjakun e tyre të dlirë, në themelet e lirisë tonë!
Mirënjohje të thellë dhe të sinqertë ndërkombëtarëve, që i kthyen shqiptarët e Kosovës në shtëpitë e tyre dhe urojmë ta çlirojnë nga bandat vrastare të “komandantëve” të pasluftës!
Të përkujtohet, përjetësisht, 12 qershori 1999, Dita e Çlirimit të Kosovës.
Ju falemnderit për vëmendjen!
Kryetarja e Degës të LDK-së në Gjermani, Donikë Gërvalla
