Nga Këze Kozeta Zylo

 

Mr. Gorbachev, tear down this wall!  Zoti Gorbacov, Rrëzoni këtë mur!

Udhëtojme pafund përmes pyjeve dhe kodrinave të buta mbushur me gjelbërim dhe aromë pranvere të përhershme në qytetin e Los Angelos, një qytet që vetëm lulëzon dhe shkëlqen nga bukurizat gati qiellore…  Destinacioni ynë në këtë ditë ishte të viztionim Bibliotekën Presidenciale Ronald Reagan, presidentin që ka fituar zemrën jo vetëm të amerikanëve, por dhe të miliona e miliona njerëzve rreth botës. Rruga e quajtur “40 Drive Presidenciale”, është emëruar për nder të vendit si Presidenti i 40-të. Rruga të conte në një majë me pamje të hatashme malesh, me reflekse blu që vinin nga qielli dhe ujërat e kaltra të Oqeanit Paqësor. 

Është një nga destinacionet më të bukura dhe unike të Kalifornisë.  Biblioteka prej 300 hektarësh, përfaqëson “qytetin e ndritshëm në një kodër”, shpesh të referuar nga Presidenti Reagan dhe shërben si vendi i fundit i pushimit të Presidentit të 40-të të kombit sipas historianeve te Presidentit Reagan.

Si një bibliotekë presidenciale e administruar nga Administrata Kombëtare e Arkivave dhe Dokumenteve (NARA), Biblioteka Reagan, nën autoritetin e Aktit të Protokollit të Presidentit, është magazina e të dhënave presidenciale për administratën e Presidentit Reagan. Ato përfshijnë mbi 60 milionë faqe dokumente, mbi 1.6 milion fotografi, një gjysmë milion metra filmi dhe dhjetëra mijëra kaseta audio dhe video. Përveç kësaj, Biblioteka mbledh koleksione letrash personale duke përfshirë dokumentet nga tetë vitet e Ronald Reaganit si guvernator i Kalifornisë.

Biblioteka i është kushtuar presidentit të 40-të të Shteteve të Bashkuara (1981-1989) dhe gruas së tij Nancy Reagan. Projektuar nga Hugh Stubbins dhe Associates, Biblioteka Presidenciale është në Simi Valley, Kalifornia.

Biblioteka Reagan është më e madhe nga 14 bibliotekat presidenciale

Nderimi

Ceremonitë e nderimit ishin hera e parë qe bëheshin në historinë e Shteteve të Bashkuara. 

Pesë presidentë të Shteteve të Bashkuara u mblodhën së bashku në të njëjtin vend: Richard Nixon, Gerald Ford, Jimmy Carter, vetë Ronald Reagan dhe George H. W. Bush. Gjashtë Zonjat e Para morën pjesë gjithashtu: Lady Bird Johnson, Pat Nixon, Betty Ford, Rosalynn Carter, Nancy Reagan dhe Barbara Bush. Vetëm ish zonja e parë Jacqueline Kennedy Onassis nuk mori pjesë; por fëmijët e saj Caroline Kennedy-Schlossberg dhe John F. Kennedy Jr ishin të pranishëm së bashku me Luci Johnson Turpin, vajzën më të re të Presidentit Lyndon B. Johnson, si dhe pasardhësit e Franklin D. Roosevelt.

Kur u hap Biblioteka Reagan, ajo ishte më e madhe nga bibliotekat presidenciale, me përafërsisht 153,000 metra katrorë.  Ajo mbajti atë titull deri në përkushtimin e Qendrës Presidenciale.  , Biblioteka Reagan rikrijoi titullin në aspektin e madhësisë fizike megjithatë, Biblioteka Clinton mbetet biblioteka më e madhe presidenciale në aspektin e materialeve (dokumente, artefakte, fotografi).  Ashtu si të gjitha bibliotekat presidenciale që nga ajo e Franklin D. Roosevelt, Biblioteka Reagan u ndërtua tërësisht me donacione private, me një kosto prej 60 milionë dollarë (ekuivalente me 137 milionë dollarë në vitin 2015). Dhuruesit kryesorë u përfshinë Walter Annenberg, Lew Wasserman, Lodwrick Cook, Joe Albritton, Rupert Murdoch, Richard Sills dhe John P. McGovern. Për vitin fiskal 2007, Biblioteka Reagan kishte 305.331 vizitorë, duke e bërë atë bibliotekën presidenciale të dytë më të vizituar, pas bibliotekës Lyndon B. Johnson që ishte nga viti fiskal 2006 me 440.301 vizitorë, kur ishte biblioteka më e vizituar.

Ronald Regan mbahet si një nga presidentët më të suksesshëm, ishte anëtar i Partisë Republikane, komentator dhe aktor amerkan ne Hollivud. Ai shërbeu si Guvernator i 33-të i Kalifornisë 1967-1975.  Reagan lindi më 6 shkurt të vitit 1911 në Tampico, Illinois dhe vdiq më 5 qershor 2004 në Bel Air të Los Anxhelosit, në Kaliforni.

Funerali për Ronald Reagan

Një copë arkë e mbuluar me shiritat e flamurit amerikan dhe i ruajtur nga personeli ushtarak qëndroi në hollin e bibliotekës, më 7 qershor 2004

Varri i Ronald dhe Nancy Reagan jane dhe faqja përkujtimore në bazat e Bibliotekës.

Pas vdekjes së tij, arkivoli i Reagan u dërgua në bibliotekën Reagan më 7 qershor 2004 nga Point Mugu përmes një procesioni prej 25 milje në orë (40 km / h) poshtë Las Posas Road në autostradën amerikane 101. Shumë njerëz u rreshtuan ne rrugët dhe mbikalimet e autostradës për të bërë respektin përfundimtar.  Një shërbim përkujtimor u zhvillua në sallën e bibliotekës me Nancy Reagan ku more pjese fëmijët e Reaganit, të afërmit dhe miqtë. Shërbim u krye nga zyrtari Dr Michael Wenning.

Prej 7 deri në 9 qershor, arkivoli i Reaganit u ndal në sallën e bibliotekës, ku afërsisht 105,000 njerëz e shihnin arkivolin për t’i dhënë respektin e tyre.  Pas fluturimit per të sjelle trupin në Uashington, D.C., i shtrirë në Rotundën e Kapitolit u krye një shërbim funerali kombëtar në Katedralen Kombëtare të Uashingtonit.  Pas kesaj arkivoli i Reaganit u kthye në bibliotekën presidenciale në Kaliforni për një shërbim dhe përkujdesje të fundit përkujtimore.

Planet e ndërtimit për bibliotekën përfshinin një varr për përdorimin eventual të Reaganit dhe gruas së tij.  Pas një shërbimi ne muzg në bibliotekë, herët në mëngjesin e 12 qershorit 2004, trupi u vu për te pushuar i qete në vatrën nëntokësore.

Më 6 mars 2016, Nancy Reagan vdiq në moshën 94 vjeçare.  Pas funeralit, ajo u varros pranë bashkeshortit të saj në Bibliotekën Presidenciale,  më 11 mars 2016.

Ligji për Aktin e Bibliotekave të Presidentit në vitin 1955

Shumë letra dhe regjistrime presidenciale kishin humbur, shkatërruar, shitur për përfitim ose ishin shkatërruar nga kushtet e dobëta të magazinimit.

Në vitin 1939, presidenti Franklin D. Roosevelt kërkoi një alternativë më të mire duke thene se: “Mësoni më shumë për historinë e Bibliotekave Presidenciale”!

Kongresi miratoi Aktin e Bibliotekave të Presidentit në vitin 1955. Nëpërmjet arkivave, muzeve dhe programeve publike, Bibliotekat Presidenciale vazhdojnë të ruajnë dokumentet dhe objektet e Presidentëve tanë, duke na ndihmuar të mësojmë për kombin dhe demokracinë amerikane.

Shën Tereza Shqiptare në Bibliotekën Presidenciale “Reagan”

Si bijë shqiptare dhe si vizitore për herë të paë në këtë Bibliotekë madhështore u ndjeva e emocionuar dhe e privilegjuar të lexoja dhe të shikoja portretin e Hyjneshës, Shën Terezës Shqiptare me Presidentin Reagan.  Ata dukeshin sikur kishin zbritur nga qielli dhe bisedonin me vizitorët dhe falnin mirësi ashtu sic di të falë kjo racë njerëzore…

Me 20 qershor 1985,  Presidenti Reagan i dorëzoi dekoratën e Medaljes Presidenciale të Lirisë Nënë Terezës në Shtepinë e Bardhë.  Presidenti Regaan në këtë ceremoni tha: “Kjo shtëpi e mrekullueshme sjellë shumë vizitorë të mëdhenj, por asnjëri nuk është më i veçantë apo më i respektuar sesa miku ynë i dashur sot.

Një muaj më parë, ne dhame Medaljen e Lirisë për 13 heronj që e kanë bërë vendin e tyre krenar.

Vetëm një nga përfituesit nuk mund të merrte pjesë sepse ajo kishte punë për të bërë,  jo punë e veçantë, punë jo e pazakontë për të, por punë e përditshme e cila është e veçantë dhe urgjente në të drejtën e saj. Nënë Tereza ishte e zënë, si zakonisht, duke shpëtuar botën. Dhe dua ta them këtë fjalë për fjalë.  Ne i vlerësuam përparësitë e saj dhe jemi shumë të lumtur, vërtete, që ajo të mund të vinte në Amerikë këtë javë.

Tani, një çast më parë, thashë se do t’i jepnim Medaljen e Lirisë heronjve që e kanë bërë vendin tonë krenar. Dhe unë besoj se Nënë Tereza mund të nxjerrë në pah këtu se ajo nuk është më amerikane, por një vajzë e Jugosllavisë dhe ajo nuk e ka kaluar jetën e saj të rritur në këtë vend, por në Indi. Megjithatë, thjesht na ndodhi kur donim ta nderonim atë se mirësia në disa zemra i tejkalon të gjitha kufijtë dhe të gjitha konsideratat e ngushta nacionaliste.

Disa njerëz, shumë pak njerëz janë, në kuptimin më të mirë, qytetarë të botës; Nënë Tereza është. Dhe ne e duam aq shumë saqë e kërkuam që ta pranonte shperblimin tonë dhe ajo e pranoi me mirësjellje. Dhe tani do ta lexoj citimin.

Shumica prej nesh flasim për mirësinë dhe dhembshurinë, por Nënë Tereza, shenjtja e jeton atë. Si një adoleshente, ajo shkoi në Indi për të mësuar vajzat e reja. Me kalimin e kohës, Nënë Tereza filloi të punonte mes të varfërve dhe te vdekurve të Kalkutës. Ideja dhe puna e saj e Misionarëve të Bamirësisë është përhapur në mbarë botën…

Dhe dua t’ju falënderoj për diçka, Nënë Tereza! Puna juaj e madhe dhe jeta juaj kanë frymëzuar aq shumë amerikanë sa të përfshihen personalisht, vetë, për të ndihmuar të varfrit. Pra, shumë burra dhe gra në çdo fushë të jetës, në qeveri dhe në sektorin privat, janë udhëhequr nga drita e dashurisë suaj dhe ata i kanë dhënë shumë vetes. Dhe ju falënderojmë për shembullin tuaj rrezatues.

Nënë Tereza e pranoi me përulesi cmimin e lartë dhe tha: “ Unë jam më e padenja për këtë dhuratë bujare të Presidentit tonë, Z. Reagan, gruas së tij dhe ju njerëzve të Shteteve të Bashkuara. Por unë e pranoj atë për lavdinë më të madhe të Perëndisë dhe në emër të miliona njerëzve të varfër që kjo dhuratë, në frymë dhe në dashuri, do të depërtojë në zemrat e njerëzve. Sepse, duke më dhënë këtë mua, ua jepni atyre në duartë e mia, me dashurinë dhe shqetësimin tuaj të madh.

Unë kurrë nuk kam kuptuar se ti i ke dashur njerëzit aq butësisht. Kam pasur përvojën, kam qenë herën e fundit këtu, një motër nga Etiopia më ka gjetur dhe më ka thënë, “Njerëzit tanë po vdesin. Fëmijët tanë po vdesin. Nëne, bëj diçka”!  Dhe i vetmi person që më erdhi në mendje ndërsa ajo fliste, ishte Presidenti. Dhe menjëherë i shkruaja atij dhe i thashë: “Unë nuk e di, por kjo është ajo që ndodhi me mua”.  Dhe të nesërmen menjëherë sollën ushqim për njerëzit tanë.  Dhe mund t’ju them se dhurata që ka ardhur nga populli juaj, nga vendi juaj, ka sjellë jetë, jetë të re për njerëzit që vuajnë në Etiopi.

Gjithashtu dua të falenderoj familjet këtu në Shtetet e Bashkuara për dashurinë e tyre të vazhdueshme dhe delikate që ata kanë dhënë, dhe ata kanë treguar, duke i lënë fëmijët e tyre të bëhen motra dhe t’u shërbejnë të varfërve anembanë botës. Tani jemi për botën dhe përpiqemi të sjellim butësinë dhe dashurinë e Jezusit.

Dhe ju nuk mund të shkoni ku ne shkojmë. Nuk mund të bëni atë që ne bëjmë. Por së bashku, ne po bëjmë diçka të bukur për Perëndinë dhe keni mirënjohjen time për ju, Presidentin dhe familjen tuaj dhe për popullin tuaj. Është lutja ime për Ju që Ju të mund të rriteni në shenjtëri në këtë dashuri të butë për të varfërit më të varfërit.

Por kjo dashuri fillon në shtëpi, në familjen tënde dhe fillon duke u lutur së bashku. Lutja jep një zemër të pastër dhe një zemër e pastër mund ta shohë Perëndinë. Dhe nëse shihni Perëndinë në njëri-tjetrin, do të keni dashuri, paqe, gëzim së bashku. Dhe veprat e dashurisë janë vepra paqeje. Dhe dashuria fillon në shtëpi.

Kështu, ju po shkoni, tek të gjithë njerëzit tanë të varfër, mijëra e mijëra njerëz me të cilët merremi, ju sjellin mirënjohjen. Dhe mbajeni gëzimin e dashurisë. Duajini ata, dhe filloni në familjen tuaj të parë. Dhe kjo dashuri do të depërtojë drejt në vendin më të largët ku askush nuk ka qenë kurrë, ku është ajo ndjeshmëri dhe dashuri për Krishtin.

Dhe mos harroni se çfarë bëni më pak e bëni atë tek Ai, tha Jezusi. Ti e bëre për mua. Çfarë mundësi e mrekullueshme për secilin prej nesh do të jetë 24 orë me Jezusin. Dhe duke bërë atë që po bëjmë, siç tha ai, nëse ju merrni një fëmijë të vogël në emrin tim, ju e merrni per mua. Nëse ju jepni një gotë ujë në emrin tim, ju e jepni atë për mua.  Çfarë ndjesie dhe dashurie e mrekullueshme dhe e bukur e Krishtit eshte për secilin prej nesh!

Pra, edhe njëherë, dua t’ju falënderoj për këtë dhuratë të bukur, të cilën unë jam e sigurtë se do të sjellë gëzim të madh për njerëzit tanë duke e ndarë atë me ta.

Zoti ju bekoftë dhe ju strehofte në zemrën e Tij.

Ps: Nga Fjala e mbajtur në kopshtin e trëndafilave në Shtëpinë e Bardhë

Mr. Gorbachev, tear down this wall!  Zoti Gorbacov, Rrëzoni këtë mur!

Presidenti Reagan, me Kancelarin Kohl dhe Kryetarin e Bashkisë së Berlinit, z.Eberhard Diepgen, dhanë një fjalim në Murin e Berlinit, Porta e Brandenburgut, Republika Federale e Gjermanisë, me 6/12/1987.

Zoti Gorbacov! Rrëzoni këtë mur! “Është një thirrje proverbiale nga Presidenti i SHBA-s Ronald Reagan në Berlinin Perëndimor, më 12 qershor 1987, duke bërë thirrje për udhëheqësin e Bashkimit Sovjetik Mikhail Gorbaçov për të hapur pengesën që kishte ndarë Perëndimin dhe Lindjen me Berlinin që nga viti 1961.

Eshte e pamundur të ndahesh kaq lehtë nga seksioni ku flitet për komunizmin, diktaturat e egra, është e pamundur që ato skena të dhimbshme të të mos sjellin aq pranë përjetimet që ke pasur si një qytetare e një vendi që sundohej nga diktatura.  Në ato salla pashë gjithë liderët komunistë, por mjerisht jo nga vendi ynë edhe pse u bë bastioni i fundit  i mbrojtjes së busteve dhe ideve të Stalinit dhe Leninit…

Ky vit shënoi 28 vjetorin që kur Muri i Berlinit u rrëzua. Ishte Simboli i fundit i Luftës së Ftohtë qe u zhvillua në zemër të Berlinit, simbol që ndante Gjermaninë Lindore dhe Perëndimore. Ndërsa shumica e saj u shkatërrua, shtrirja më e gjatë e Murit të Berlinit jashtë Gjermanisë është në Los Anxhelos. Ka dhjetë segmente origjinale në bulevardin Wilshire, përgjatë rrugës nga LACMA.

Ka shumë fragmente të tjera të Murit në Kaliforni të Jugut. Dy artistë kanadezë kanë vizituar Los Anxhelos për të mbledhur disa nga historitë e tyre për një dokumentar që ata e quajnë “Freedom Rocks”.

Sapo muri ra, më 9 nëntor 1989, njerëzit morën çekiç dhe daltë dhe filluan të presin copa. Këto fragmente të vogla kanë udhëtuar që atëherë. Artistët kanadezë Vid Ingelevics dhe Blake Fitzpatrick po dokumentojnë atë që ndodhi me segmentet e Murit që udhëtuan nga Berlini në Amerikën e Veriut.

Në Institutin Goethe në Los Anxheles, pronarët e pjesëve të Murit të Berlinit mbajtën thesaret e tyre para një aparati si zogjtë e brishtë.

Profesori gjerman, Daniel Villanueva, solli një gur që e fitoi në vitin 1990. “Fatmirësisht, atje ishin shumë njerëz të tjerë, njerëz të moshuar dhe më të vjetër”, tha Villanueva. “Ata vetëm i kaluan mjetet nga dora në dorë pasi i nxirrnin.”  Artisti Zox solli fotografi të zbehta nga një natë me shi në Berlin pothuajse vite më parë kur pikturoi një pjesë të Murit, edhe pse bubullimat dhe ndriçimi pothuajse e frikësuan atë larg.

Një person tjetër, kujtonte se po ecte për herë të parë nëpër portën e Brandenburgut në jetën e saj në nëntor të vitit 1989. “Këto pjesë këtu janë shumë domethënëse për mua, sepse ato flasin me mua për shumë Historia personale gjermane. Ata janë gjithmonë të pranishëm në jetën time,

Ata filmuan segmentet e Murit në Berlin të mbuluara me barëra të këqija në një vend për hedhjen e materialit ndërtimor. Në Los Anxheles ata regjistruan një piknik pranë shtrirjes së Bulevardit “Wall on Wilshire”. Në Bibliotekën Presidenciale Ronald Reagan në Luginën Simi, ata dokumentuan një shenjë që paralajmëronte vizitorët që të mos preknin një segment të gjallë të Murit ku “Komunikatori i Madh” sfidoi udhëheqësin sovjetik për ta shembur monumentin.

Me ndarjen e Murit të Berlinit në miliona copë, simboli i Luftës së Ftohtë, që ngjall frikë dhe tmerr është bërë një shkatërrim i lëvizshëm dhe i copëzuar, me secilën fragment që krijon historinë e vet.

Projekti sjellë shpresa për ata që ende luftojnë për Liri. Pa marrë parasysh se sa e lartë ose sa e fortë është një mur, përfundimisht nje dite rrezohet. Njerëzit e morën këtë me duartë e tyre.

Të gjitha muret e tjera të ndarjes medomos që do të rrëzohen!

Përderisa fragmentet vazhdojnë të lëvizin, historia e tyre do të ndryshojë përgjithmonë.

Çifti presidencial një Romeo dhe Xhulietë

Unë jetoj në një Krishtlindje të përhershme, sepse Perëndia më dha ty

Romeo kishte Julieten e tij, Antony kishte Cleopatren e tij. Princi Edward kishte Wallisin e tij, dhe Ronald Reagan kishte Nancin e tij të dashur. Charlton Heston dikur ka thene  “se ishte dashuria më e forte dhe e bukur në historinë e Presidencës Amerikane”.

Ajo që filloi si një takim midis dy yjeve të filmit u bë një histori dashurie e vërtetë e denjë për filmin e tyre të Hollivudit. Ata ishin dy figura të famshme, dhe që nga fillimi marrëdhëniet e tyre u zhvilluan në një skenë shumë publike. Së pari ata ishin një çift i njohur i Hollivudit dhe në një botë ku romanca shpesh nuk mund t’i mbijetojë vëmendjes apo tundimeve që janë pjesë e stilit të jetesës dhe qe shpesh lulëzojnë.

Pastaj, kur Ronald Reagan hyri në arenën politike, çifti do të bëhej subjekt i shqyrtimit dhe ekzaminimit edhe më intensiv.

Publiku pa se ata ishin një çift iu perkushtuan shumë njëri-tjetrit.

Ata gjithmonë ecnin per dore.  Nancy do të dukej adhuruese tek bashkëshorti i saj kur ai fliste, duke u dukur se varej nga çdo fjalë e tij.  Ata ishin një histori e vërtetë dashurie.

Ata nuk duroni kurre te ishin ten dare nga njeri-tjetri. Ronald Reagan shkroi letra të panumërta për gruan e tij, dhe Nancy i ruajti letrat. Ajo shpesh vinte shënime kur ishte larg tij. Në një letër për Nancyn në përvjetorin e tridhjetë të dasmës, ai shkroi:  “Unë më shumë se të dua, nuk jam i tërë pa ty. Ju jeni vetë jeta për mua. Kur të largohesh, unë pres që të ktheheni që të mund të filloj të jetoj përsëri. “Shumë vite më vonë, kur Nancy botoi disa letra dashurie që i kishte marrë nga burri i saj, ajo shkruante:” Nëse njëri prej nesh ikte nga dhoma , ne të dy ishim të vetmuar. Njerëzit nuk e besojnë gjithmonë këtë, por është e vërtetë. Mbushja e vetmisë behej duke plotësuar njëri-tjetrin.  Kjo është ajo që ende ka për qëllim për ne që të jemi pergjithmone burrë dhe grua”.

Po sjellë një nga letrat e Reganit dërguar Nancyt:

Grua e nderuar,

Disa ditë më parë më the se unë isha i zemëruar me ty. Unë u përpoqa të shpjegoj se jam i merzitur me veten time. Por më vonë kuptova se zhgënjimi im mund të ketë qenë një kontakt i vetë-keqardhjes, ndjenja që ju jeni të zemëruar shpesh me mua.

Jo më. Ne jemi kaq “një” që ju jeni aq jetësore për mua si zemra ime – me një përjashtim; Ju kurrë nuk mund të zëvendësoheni me një transplant.

Çfarëdo thesar që unë gëzoj! – Kjo shtëpi me fermën tonë nga sytë e detit – të gjitha do të ishte pa kuptim nëse nuk do të kisha ty. Unë jetoj në një Krishtlindje të përhershme, sepse Perëndia më dha ty. Ndërsa e shkruaj këtë, ju po nxitoni nga mbrapa dhe jeni duke bërë ato gjëra vetëm që mund të bëni dhe unë ndiej një lumturi të ngrohtë duke shikuar ty. Kjo është arsyeja pse unë nuk mund t’ju kaloj juve, as nuk ju lejoj të kaloni pa arritur të me prekni. (Përveç tani se ju do të shihni atë që unë jam duke bërë.)

Unë nuk do të shkruaj më, sepse unë do t’ju arrijë ju kudo që të jeni dhe t’ju mbajë për një moment.

Gëzuar Krishtlindjet e dashur!

Unë të dua me gjithë zemrën time.

Burri juaj

Reagan

2017

Los Angeles, California

Comments

comments